ما بی شماریم

ببین که نیستی عدد ...

می گویند باید از روزگار عبرت گرفت . دقیق که فکر کنیم و دست از مسخرگی و لودگی برداریم می بینیم حرف کاملا درستی است و البته کسی هم از روزگار عبرت نمی گیرد . همان زمانی که صدام ، دیکتاتور عراق ، با یک من ریش و پشم و قیافه ی واداده از ترس عین موش به تله افتاد ، همه سر تکان می دادند و می گفتند باید از سرنوشت صدام عبرت گرفت و البته کسی هم عبرتی نگرفت .
و البته این روزگار گاهی درس هایی فراموش نشدنی به کسانی می دهد که فراموش کرده اند چیزی فراتر از قدرت آنان در هستی وجود دارد .
یکی از پرشمار اشتباه های احمقانه ی ستاد کودتا به میان کشیدن مجادله ی عدد بود . درست به یاد ندارم اولین بار چه کسی بود که این جنگ اعداد را آغاز کرد . گمان می کنم احمد خاتمی بود که در خطبه های نماز جمعه ، یکی دو هفته پس از روز قدس ، ادعا کرد تعداد حامیان جنبش در راهپیمایی روز قدس سه تا چهار هزار نفر بوده است . پیش از آن هم پس از هر تجمع و راهپیمایی ادعاهایی از این دست از سوی سران و حامیان دولت کودتا یا روزنامه ها و خبرگزاری های آنان منتشر می شد .
اما کار از آنجا جدی شد حامیان کودتا تلاش کردند جنبش را رو به اضمحلال جلوه دهند . آن هم با مقایسه ی تعداد حاضران در اجتماعات روزهای قدس ، سیزده آبان و شانزده آذر . بدین ترتیب که می گفتند تعداد چند ده هزار نفری معترضین در روز قدس به چند هزار نفردر روز سیزده آبان رسید و سرانجام چند صد نفر در روز شانزده آذر ( که البته روشن است تمام این آمارها همچون آمارهای مورد ادعای رییس دولت کودتا ساختگی هستند ) همین اواخر وزیر اطلاعات مدعی شده بود تعداد معترضین روز شانزده آذر 1200 نفر بوده است .
اما از آنجا که روزگار در فرصت های مقتضی درس هایی فراموش نشدنی به دروغ گویان و دروغ پردازان می دهد ، توطئه ی بچه گانه ی پاره کردن عکس بنیانگذار انقلاب و پخش فیلم آن از تلویزیون پیش آمد و حامیان کودتا با پای خود در دامی افتادند که خود پهن کرده بودند .
ظاهرا بنا بود با پخش این فیلم از صدا و سیمای ضرغامی ، امواج مهار ناپذیری از خشم مردم علیه جنبش به راه افتد و به قول یکی از سخنرانان اجتماعات خصوصی اصحاب کودتا ، " عقبه ی فتنه در ماه محرم جمع و جور شود . " اما نشد آنچه اینان می خواستند ، از بس احمق بودند و از بس دروغ های خود را باور کرده بودند .
راهپیمایی روز جمعه 27 آذر که با عقبه ی یک هفته تبلیغات شبانه روزی در 6 شبکه ی تلویزیونی و چندین و چند شبکه ی رادیویی و صدها دستگاه اتوبوس حمل بسیجیان همیشه در صحنه برگزار شد ، افتضاحی بی سابقه بود که از قضا با درگذشت ایت الله منتطری هم همزمان شد .
اجتماع حداکثر ده هزار نفری هواداران دولت کودتا که تعدادی از آنها هم البته پلاکاردهایی در دست داشتند که نشان می داد از خارج از تهران به این مکان منتقل شده اند نشان دهنده ی تشتت و ریزش روزافزون حامیان حکومت بود . عکس هایی که خبرگزاری ها از چهره ی تعدادی از حاضران در این مراسم منتشر شد نشان دهنده ی واقعیت های تلخی از اوضاع جاری حکومت کودتا بود .
و البته روز یکشنبه با درگذشت آیت الله منتظری ، سیل جمعیت از تهران و اصفهان و نجف آباد و سایر شهرها به سوی قم سرازیر شد که البته نیروهای امنیتی دولت کودتا مانع رسیدن بسیاری از آنان به قم شدند و حتی تعدای از آنان را باز داشت کردند .
اما هرچه بود مراسم تشییع پیکر آیت الله منتظری در شهری مانند قم با حضور جمعیتی بالغ بر پانصد هزار نفر برگزار شد . با وجود تمام محدودیت هایی که برای پوشش خبری این مراسم در نظر گرفته شده به مرور اخبار و عکس های این اجتماع منتشر می شود . نگاه انداختن به ابعاد این مراسم می تواند بسیاری را به فکر فرو برد .
چیزها باید آموخت ازمقایسه ی آن جماعت و این جمعیت ، از مقایسه ی سرنوشت آنانی که برای رسیدن به قدرت صد پشتک و وارو می زنند و از کشتار و شکنجه و تجاوز و تقلب رویگردان نیستند ، با سرنوشت کسی که به دنیا پشت کرد و عطای رهبری را به لقایش بخشید تا آخرت خود را به دنیا نفروخته باشد .
سران کودتا و اصحاب کودتا اگر چشمی برای دیدن داشته باشند ، دیده اند که با همه ی عمله و اکله ، سر جمع عددی نیستند که شمرده شوند . اگر گوشی برای شنیدن داشته باشند شعارهای مردم را در حرم حضرت معصومه شنیده اند که چگونه حکومت آنان را باطل می دانند . و البته اگر عقلی برای اندیشیدن داشته باشند خواهند فهمید که به ایستگاه پایانی رسیده اند . ایستگاهی که اگر پیاده نشوی پیاده ات می کنند .